انیشتین انحراف و تغییر مسیر نور را با فرض اینکه مسیر نور یک ژئودزیک است (خط ژئودزیک یا مساحتی در هندسه بیضوی بخشی از یک دایره بزرگ است) حساب نمود. هنگامی که یک دسته نور از ستارگان با سرعت C به کره ی خورشید نزدیک می شوند بر اثر قوه ی جاذبه ی خورشید وقت بیشتری برای طی کردن یک فاصله باید صرف نمایند و در نتیجه باحث تغییر مسیر نور می شود.

این پیش بینی انیشتین در تئوری نسبیت عمومی به وسیله ی سر آرتور ادینگتون استاد نجوم دانشگاه کمبریج هنگام کسوف خورشید در 29 مه 1919 که در سوبرال در شمال برزیل و دیگری در جزیره ی پرنس در خلیج گینه روی داد مورد برسی قرار گرفت و تائید شد.

ادینگتون برای اطلاع انیشتین تلگرامی برایش فرستاد و نتیجه ی آزمایش خود را که تائید نظرات انیشتین در باره ی انحراف مسیر نور به وسیله ی میدان جاذبه بود اطلاع داد.
انیشتین آهسته به کسانی که در کنارش بودند گفت:«میدانستم که تئوری من صحیح است»

انیشتین به این ترتیب در تئوری خود نشان داد که در میدان های جاذبه، تشعشعات نورانی عموما کمی مسیر خود را تغییر داده و انحنا حاصل می نمایند.
انیشتین می گوید این تغییر مسیر نور از دو نظر حائز اهمیت است:

1- مقدار تغییر مسیر نور در میدان های جاذبه فوق العاده ناچیز است. به طوری که تجربه نشان می دهد تغییر مسیر نور یک ستاره در میدان جاذبه ی خورشید فقط 1.7 ثانیه قوس می باشد و این مقدار انحراف نور را فقط زمانی می توان اندازه گیری نمود که خورشید در کسوف کامل باشد.

2- تغییر مسیر نور در میدان های جاذبه نشان می دهد که طبق تئوری نسبیت عمومی مقدار ثابت سرعت نور در خلاء که یکی از فرض های بنیادی تئوری نسبیت محدود است، نمی تواند یک اصالت نامحدود داشته باشد، زیرا در حقیقت انحنا تشعشعات نورانی زمانی می تواند حاصل گردد که سرعت انتشار نور با محل و مکان تغییر یابد.